Bir hatıranın hüzünlü olması için çok da dramatik hikayelere gerek yoktur. Basit ve sade bir ayrılık hikayesinin içinde de çok büyük acılar gizlidir. Herkesin kendi derinliğinde yaşadığı aşk, gün gelir yine o derinlikte kaybolur gider. Gün yüzüne çıkartılamayan, konuşulamayan her şey yavaş yavaş küstürür. Konuşmadıkça uzaklaşılır aşkın merkezinden ve çekim gücünden. Tuhaf kalabalıkların içinde yapayalnız kalınır. En çok da kendinden kaçar insan; kaçtığı o ıssız yerde acısına bir mana da bulamaz. Çünkü, hesap kitap yanlış yapılmıştır. Elinde kalanlarla doyacağını zannederken, açlıkla terbiye etmeye çalışırsın ruhunun isyan eden çocuksu yanını. Tadı kalır sadece yarım yaşanmış t a m a m l a n m a m ı ş l ı k l a r d a. Bitsin derken dilin, bir yanın ömrünce sürsün ister. Ama bomboş bir kumsaldır artık yüreğin. Dalgaların kıyılarına vurduğu, her vuruşta senden -parça parça- seni alıp götürdüğü... Eksikliğini daha da çoğaltmaya çabalar gibidir etrafında olup biten her şey. Sense olan bitenden bi haber, düşe kalka yürümeye çalışırsın. Elbette yine de yaşarsın; ruhun yaralı, organların delik deşik, unutmaya çalışarak , yaşarmış gibi rol yaparak , kanayarak, yalandan, sahte, anlamsız... Başarılı bir oyunculuk sergileriz. Evet, aslında her birimiz çok başarılı oyuncularız. En iyi rolü de gözümüzün içine baka baka kendimize oynarız. Perde kapandığında; sahneyi terkeder, makyajımızdan arınırız. Geride bırakmaya çalıştıklarımız hala aynı yerde durmaktadır. Oyunculuğumuz, bir hikayeyi yeni baştan yazma gücüne sahip değilmiş, geç de olsa anlarız.
Herkesin hikayesi çok farklı. Ayrılık, dipsiz bir kuyu. Yaşamla ya da ölümle ilişkili her defasında. Deli gibi seversin, ama bir gün bitmek zorundadır. Dünyanın varoluşundan beri de hep böyle olmuştur. Yalın, abartısız, kısa ve net bir cümledir bu saatten sonra seni anlatan. Sonunda " Her şey bitti, böylece sen de bittin...
" A n l a m s ı z s ı n artık, ne yaparsan yap bir daha asla t a m a m l a n a m a z s ı n . . .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder